شب سردی است،ومن افسرده.

راه دوری است،وپایی خسته.

تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم، تنها،از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سایه ای از سر دیوار گذشت.

غمی افزود مرا برغمها.

فکر تاریکی و این ویرانی بی خبر آمد تا با دل من قصه ها ساز کند پنهانی .

.

.

.

.

مثل این است که هم غم هست به دل،

غم من ،لیک،غمی غمناک است.

                                                         غمی غمناک سهراب سپهری